Jazeker, dat lees je goed. Hoewel jij je als student wel eens als iemand aan
de onderkant van de samenleving voelt weet je natuurlijk zelf ook donders goed dat jij een lucky bastard eerste klas bent. Kansen voor het grijpen. Maar mocht je nou toch onverhoopt op je bek gaan en van de maatschappelijke ladder afglijden: niet getreurd. Er is hoop. Kijk maar naar Ion Barladeanu. Deze Roemeense zwerver leeft op straat. Naast zijn matrasje, de nodige flessen drank en rookwaar, heeft hij nog een andere waardevol bezit: zijn collages. Aan materiaal geen gebrek. Tussen het afval vindt hij kranten en tijdschriften genoeg om eindeloos veel collages mee te maken. En laat het nu net zo zijn dat deze werken erg geliefd zijn. Sterker nog: ze hangen naast Andy Warhol en Duchamp. Geloof je me niet: kijk dan vooral even de AVRO Documentaire over deze rakker. De link vind je hier onder. Er zijn van die mensen op de wereld waar je gigantisch jaloers op bent. Omdat hun spreekwoordelijke gras groener is dan het jouwe. Het is dan ook geen kwestie van wederzijdse jaloezie. Nee, jullie weten allebei dat zij het zachte frisgroene festival dag 1 veld hebben, terwijl jij je op een verrot afgetrapt voetbalveldje bevindt waar mensen graag slidings op maken. Het staat dan ook vast: je bent met recht jaloers op hen. Omdat ze succesvol zijn, of er ontzettend goed uit zien, omdat ze een talent hebben waar je naar snakt, omdat ze gelukkig zijn, omdat ze de dingen doen waarvan ze altijd droomden om dat te doen. En soms, zo heel soms, tref je zo iemand die het allemaal heeft. Zijn gras is groener dan groen. Je zou eigenlijk een zonnebril op moeten zetten om er goed naar te kunnen kijken. Aaron Huey is een van die mensen. Hij is fotograaf, avonturier, wereld- verbeteraar en schrijver. Bij het lezen en bekijken van zijn werk word ik overspoelt door vlagen van jaloezie, die gelukkig ombuigen in bewondering en enthousiasme. Wat een held. Hij liep in 2002 een barre tocht van 3,349 mijl van California naar New York. Samen met zijn sledehond en strijdwagen trok hij van west naar oost, om onderweg zijn avonturen vast te leggen met zijn camera, pen en papier. Op zijn site kun je dan ook zowel zijn foto's als complete reisverslag vinden. Hier onder een paar fragmenten om zijn heldendom en tevens ook groenere gras te illustreren. En ja, op de foto hier onder zijn inderdaad spelden in de plaatsen geprikt waar de beste man al geweest is. THE SPONTANEOUS ERUPTION OF HUNDREDS OF VOLCANOES Jan 28 Day 6 Anza Borrego to Salton City Miles today 20 Cum. 127 My feet hurt today and I am still in my sleeping bag. Watching the sunrise paint the desert. Blue cloud over mountains turning purple, warming. I thought the uphill was over but I am still struggling, the badlands have many ups and downs. I am in pain from my first steps. I watch the mile markers, torture. In the beginning I try to watch the purple mountain but when I get tired I watch the dust. This walk is too long to watch the dust Aaron, look for beauty, look for more than badlands. Lees verder: http://www.aaronhuey.com/walk/pages/aaronhuey/pages/entry7.html THE EAST GATE
Day 117 Olney to Vincennes today:33 miles cumulative:2,397 Clouds are forming. The old highway runs parallel to the new one with its screaming traffic. So we have this old runway of broken slabs of concrete, but it is our own, we do not have to bear to the right, we walk right down the middle. I play Solid Gold as we walk. I stop to rest and set my chair in the middle of the road. Watch. Clouds of black and blue steamrollers above yellow fields of mustard. It will rain. It does rain. I will not hide, I cover up and carry on. Dan Young and his three sons, Josh, Robert, and Matthew are walking down the road in a line from tallest to smallest, and all of them are bouncing basketballs. Another small town ahead. People eating ice cream. Lees verder: http://www.aaronhuey.com/walk/pages/aaronhuey/pages/entry118.html Als fervente lezer krijg ik soms een blik van onbegrip toegeworpen als ik vertel uit te kijken naar het verder lezen in mijn fantastische nieuwe boek. Het valt niet mee tussen de iphones, ipads, e-readers en andere toeters en bellen te vertellen, wat het nou is dat lezen een feestje maakt. Om te staan turen naar die boekenplank, terwijl je blik over hun ruggen glijd,en je kieskeurig de afweging maakt welk avontuur je je nu eens in zult storten. Om daarna in je favoriete stoel neer te strijken en compleet in dat boek te verdwijnen. Helaas is mijn boekenplank niet erg bijzonder: hij is gewoon recht en er staan boeken op. Meer niet. Hier had ik eigenlijk nooit problemen mee, tot ik op deze fantastische boekenplanken stuitte. Nu droom ik ook van een boekenkast die tevens ook een geheime deur is. Van fietsbanden op rolletjes waar ik ook nog boeken in kan zetten. Van een plank die precies goed mijn boek verlicht terwijl ik lees. Misschien dat er ooit een plank komt die je boek aan je voorleest terwijl je ligt, en vraagt hoe je dag was. De toeters en bellen: je ontkomt er niet aan. Maar het moet gezegd worden: stiekem wil ik ze best graag hebben. Thijs Smeets Peter Pennoyer
Vorig jaar bezocht ik The night of the unexpected in Utrecht.
Na het nodige getrompetter en ander geouwehoer wat ik compleet niet snapte kwam dan eindelijk Hauschka met zijn piano. Maar vergis je niet :deze piano zag niemand aankomen. Behalve de mensen die het programma boekje uitvoerig hadden bestudeerd. De man had zijn piano compleet vol gegooid met rollen tape, ping pong ballen en andere rotzooi. En dan ook nog eens klinken alsof je met z'n vieren staat te spelen. Mijn zegen heeft hij. Waarom een doodgewone envelop gebruiken? Post krijgen is een feestje.
Daarnaast kun je natuurlijk ook gewoon uit testen wat er allemaal acceptabel is bij de post. Verzin het zo gek nog niet of het is verzonden. Zelfs een envelop die enkel bestond uit haar. Geloof je me niet, kijk dan even op: http://riittaikonen.com/projects/mail-art/ |
Klik hier om terug te gaanEen soort van blogOmdat ik denk dat het goed is om zo nu en dan iets de wereld in te slingeren. Archives
June 2017
Categories |