De isoleercel is geopend

De vloer onder mijn voeten is zachtgroen, boven me zoemt een ventilatie systeem. Door het raam heb ik zicht op een hek waarachter bomen zachtjes wuiven in de wind. Ik zie de bladeren afzonderlijk van elkaar bewegen maar hun ruizen hoor ik niet. Het raam waarachter ik sta heeft dubbel glas. In de ruimte tussen de ramen liggen een paar dode vliegen op hun rug. Ik bekijk ze een tijdje, tuur nog even uit het raam en ga zitten op de rand van het bed. Ik pluk wat aan de blauwe deken en bestudeer de afdrukken op de muur en het plafond. Ik zie lichte krassen, deukjes en hier en daar een spetter van wat koffie lijkt. Deze sporen zijn afkomstig van de patiënten die zich voor mij in deze ruimte bevonden. Ik ben namelijk in een isoleercel van de gesloten psychiatrische inrichting van GGZ InGeest in Bennebroek.

De ruimte is warm en ik voel me gespannen. Ik begin te transpireren en plotseling verschijnen er allerlei vreemde taferelen voor mijn geestesoog. Ik zie kronkelende slangen die me koel aankijken vanaf takken, ik zie mensen mediteren op zachte kussentjes, ik neem een rimboe aan kamerplanten waar en zie nog net een theepot achter een gordijn verdwijnen. Ik wrijf in mijn ogen. Een masseur verschijnt en klapt haar tafel uit in de ruimte, plots is ze weg en dansen er 19e eeuwse schilderijen voor mijn ogen. Een man stroopt zijn mouwen op en speelt een stuk op een vleugel waarvan ik niet weet of het uren duurt of slechts minuten.

​Klik hier om verder te lezen.

---