 Ze zeggen dat als het om orde gaat ieder mens een systeem heeft, maar ik vind dit als neuroot vrij moeilijk te geloven. Al van kleins af aan kijk ik naar mijn vader zijn ontbijt-ritueel, en hoe nauwlettend ik dit ook gedaan heb lijkt er twintig jaar later niets veranderd. Terwijl hij nipt aan zijn stenen mok met koevlekken [waarin uiteraard melk zit], en hapjes neemt van zijn boterham met jam, smeert hij zijn vier boterhammen voor in zijn lunchpauze. Met militaire precisie smeert hij er twee met oude kaas, en twee met chocopasta ['dat wordt niet zo'n troep, zoals bijvoorbeeld met hagelslag'] Deze worden zorgvuldig in zijn broodbak gelegd, waarna er een tupperware schotje wordt geplaatst alvorens zijn appel er ook bij mag. ['anders zouden de boterhammen geplet kunnen worden door de rollende appel'] Jazeker, deze broodbak had het allemaal. Het was dan ook een dieptepunt in de geschiedenis van dit patroon toen mijn broer deze wonderbak per ongeluk aan het tosti-ijzer vast smolt, omdat deze er wel erg dicht tegenaan stond op het aanrecht. Lang duurde deze crisis echter niet, want deze broodbak werd gelukkig nog steeds verkocht. In een andere kleur dat wel, maar het ritueel is behouden. Op doordeweekse dagen is het nog steeds te zien. [ma t/m vr van 7.10 -7.25] Zoals je wel kunt raden heeft mijn vader niet alleen een systeem als het om ontbijten gaat, maar gebruikt hij vrijwel zijn hele dag handige systemen die de orde bewaren en zijn leven overzichtelijk houden. Om terug te komen op de appel, blijkt dat deze inderdaad niet ver van de spreekwoordelijke boom valt. Uiteraard heb ik ondertussen mijn eigen plek en probeer ik ijverig mijn lunch pakket af te wisselen, maar als puntje bij paaltje komt ontbijt ik toch het liefst iedere dag hetzelfde, en vind ik het net als mijn vader prettig als dingen op een vaste plek staan. Het staat wel vast dat wij in de categorie neuroot vallen. Maar naast de neuroot zijn er nog twee soorten mensen als het om orde gaat: de chaoot en de gezegende. Aan die laatste hoef ik geen woorden vuil te maken: hij is immers gezegend. Maar de chaoot is en blijft een raadsel voor mij. Hoe aardig hij ook moge zijn. Nooit zullen wij elkaar begrijpen, en nooit zullen wij elkaars paniek kennen wanneer de harmonie van ons kwetsbare systeem verstoord wordt. Hetzij door rotzooi, het zij door orde. Als je de chaoot in zijn natuurlijke habitat observeert kom je al snel tot de conclusie dat het te hopen is dat hij nooit een misdaad zal begaan. Er zou geen detective aan te pas hoeven te komen: zelfs een idioot kan de sporen van dit wonderlijke wezen nog lezen. Bij het krieken van de dag snoozed hij dertig keer voordat hij eindelijk zijn bed uit komt. Zijn dekbed laat hij als een gigantische warboel achter, waarin het hol waar hij uit gekropen is nog duidelijk zichtbaar is. Eenmaal in de douche laat hij zijn handdoek bij voorkeur op een klamme plek slingeren. Zijn ontbijtbordje blijft staan op de plek waar het ontbijt genuttigd is, het liefst met zijn half aangevreten boterham of pizza er op.[het is me namelijk opgevallen dat de chaoot eet wat voor handen is, ongeacht het tijdstip] Vlak voordat hij de deur uit gaat is hij steevast iets kwijt waardoor zijn huis nog even lekker extra overhoop kan halen. De neuroot daarentegen durft niet zo goed te leven in zijn huis. Dit creatuur is uitermate vernuftig in het uitwissen van zijn sporen. Als hij zijn bed uit komt strijkt hij deze gelijk recht, en ordent het zo dat het er onbeslapen uit ziet. In de badkamer hangt hij de handdoek altijd op dezelfde plek aan de lijn, en ook het ontbijtbordje vindt elke dag weer zijn weg naar het aanrecht. Spullen hoeft hij niet te zoeken, die liggen immers op hun vaste plek. Het zijn de wezens van het systeem. Gelukkig staan mijn vader en ik hierin niet alleen. Ik durf te wedden dat alle drie mijn broers zich hier in herkennen, en ook mijn vrienden blijken eigen- aardige systemen te hebben. Zo heb ik een vriendin die steevast haar pakje sigaretten, haar aansteker en telefoon in een ordelijk rijtje naast haar glas neerlegt als we wat drinken, en tevens ook papieren afval ijverig opvouwt tot een overzichtelijk vierkant pakketje voor ze het weg gooit. Dan is er die andere vriendin die al haar tassen en sjaals aan haar muur heeft gehangen zoals in een winkel, zodat ze beter kan kiezen wat ze vandaag draagt. En ken ik als klap op de vuurpijl zelfs iemand die haar boeken en dvd's op kleur gesorteerd heeft. Het zal dan ook geen verassing zijn dat deze laatst genoemde persoon familie is van de kant van mijn vader. En dan heb je nog Ursus Wehrli, die zich bezig houdt met het opruimen en ordenen van ongeveer alles wat los en vast zit. Hoewel dit overduidelijk een neuroot van de bovenste plank is, vermoed ik dat zowel de chaoot, de neuroot als de gezegende zijn werk zal waarderen. De chaoot zal zeggen dat Wehrli gestoord is, de neuroot zal opmerken dat het met hem zelf nog wel mee valt, en de gezegende zal inzien dat hij inderdaad gezegend is.  Voor meer werk kun je gaan naar: http://www.kunstaufraeumen.ch/de
 Jazeker, dat lees je goed. Hoewel jij je als student wel eens als iemand aan de onderkant van de samenleving voelt weet je natuurlijk zelf ook donders goed dat jij een lucky bastard eerste klas bent. Kansen voor het grijpen. Maar mocht je nou toch onverhoopt op je bek gaan en van de maatschappelijke ladder afglijden: niet getreurd. Er is hoop. Kijk maar naar Ion Barladeanu. Deze Roemeense zwerver leeft op straat. Naast zijn matrasje, de nodige flessen drank en rookwaar, heeft hij nog een andere waardevol bezit: zijn collages. Aan materiaal geen gebrek. Tussen het afval vindt hij kranten en tijdschriften genoeg om eindeloos veel collages mee te maken. En laat het nu net zo zijn dat deze werken erg geliefd zijn. Sterker nog: ze hangen naast Andy Warhol en Duchamp. Geloof je me niet: kijk dan vooral even de AVRO Documentaire over deze rakker. De link vind je hier onder.    Er zijn van die mensen op de wereld waar je gigantisch jaloers op bent. Omdat hun spreekwoordelijke gras groener is dan het jouwe. Het is dan ook geen kwestie van wederzijdse jaloezie. Nee, jullie weten allebei dat zij het zachte frisgroene festival dag 1 veld hebben, terwijl jij je op een verrot afgetrapt voetbalveldje bevindt waar mensen graag slidings op maken. Het staat dan ook vast: je bent met recht jaloers op hen. Omdat ze succesvol zijn, of er ontzettend goed uit zien, omdat ze een talent hebben waar je naar snakt, omdat ze gelukkig zijn, omdat ze de dingen doen waarvan ze altijd droomden om dat te doen. En soms, zo heel soms, tref je zo iemand die het allemaal heeft. Zijn gras is groener dan groen. Je zou eigenlijk een zonnebril op moeten zetten om er goed naar te kunnen kijken. Aaron Huey is een van die mensen. Hij is fotograaf, avonturier, wereld- verbeteraar en schrijver. Bij het lezen en bekijken van zijn werk word ik overspoelt door vlagen van jaloezie, die gelukkig ombuigen in bewondering en enthousiasme. Wat een held. Hij liep in 2002 een barre tocht van 3,349 mijl van California naar New York. Samen met zijn sledehond en strijdwagen trok hij van west naar oost, om onderweg zijn avonturen vast te leggen met zijn camera, pen en papier. Op zijn site kun je dan ook zowel zijn foto's als complete reisverslag vinden. Hier onder een paar fragmenten om zijn heldendom en tevens ook groenere gras te illustreren. En ja, op de foto hier onder zijn inderdaad spelden in de plaatsen geprikt waar de beste man al geweest is.  THE SPONTANEOUS ERUPTION OF HUNDREDS OF VOLCANOES Jan 28 Day 6 Anza Borrego to Salton City Miles today 20 Cum. 127 My feet hurt today and I am still in my sleeping bag. Watching the sunrise paint the desert. Blue cloud over mountains turning purple, warming. I thought the uphill was over but I am still struggling, the badlands have many ups and downs. I am in pain from my first steps. I watch the mile markers, torture. In the beginning I try to watch the purple mountain but when I get tired I watch the dust. This walk is too long to watch the dust Aaron, look for beauty, look for more than badlands. Lees verder: http://www.aaronhuey.com/walk/pages/aaronhuey/pages/entry7.html   THE EAST GATE
Day 117 Olney to Vincennes today:33 miles cumulative:2,397 Clouds are forming. The old highway runs parallel to the new one with its screaming traffic. So we have this old runway of broken slabs of concrete, but it is our own, we do not have to bear to the right, we walk right down the middle. I play Solid Gold as we walk. I stop to rest and set my chair in the middle of the road. Watch. Clouds of black and blue steamrollers above yellow fields of mustard. It will rain. It does rain. I will not hide, I cover up and carry on. Dan Young and his three sons, Josh, Robert, and Matthew are walking down the road in a line from tallest to smallest, and all of them are bouncing basketballs. Another small town ahead. People eating ice cream. Lees verder: http://www.aaronhuey.com/walk/pages/aaronhuey/pages/entry118.html |
Klik hier om terug te gaanEen soort van blogOmdat ik denk dat het goed is om zo nu en dan iets de wereld in te slingeren. Archives
June 2017
Categories |
RSS Feed