Gerda van de Glind

De dag van weinig woorden en drie bomen.

10/16/2012

 
Picture
Picture
Picture
Myoung Ho Lee : http://www.lensculture.com/myoung.html

De wezens van het systeem

10/9/2012

 
Picture
Ze zeggen dat als het om orde gaat ieder mens een systeem heeft, maar 
ik vind dit als neuroot vrij moeilijk te geloven. 

Al van kleins af aan kijk ik naar mijn vader zijn ontbijt-ritueel, en hoe 
nauwlettend ik dit ook gedaan heb lijkt er twintig jaar later niets veranderd. 
Terwijl hij nipt aan zijn stenen mok met koevlekken [waarin uiteraard melk
zit], en hapjes neemt van zijn boterham met jam, smeert hij zijn vier 
boterhammen voor in zijn lunchpauze. Met militaire precisie smeert hij er 
twee met oude kaas, en twee met chocopasta ['dat wordt niet zo'n troep, 
zoals bijvoorbeeld met hagelslag'] Deze worden zorgvuldig in zijn broodbak 
gelegd, waarna er een tupperware schotje wordt geplaatst alvorens zijn 
appel er ook bij mag. ['anders zouden de boterhammen geplet kunnen 
worden door de rollende appel'] Jazeker, deze broodbak had het allemaal. 
Het was dan ook een dieptepunt in de geschiedenis van dit patroon toen
mijn broer deze wonderbak per ongeluk aan het tosti-ijzer vast smolt,
omdat deze er wel erg dicht tegenaan stond op het aanrecht. Lang duurde 
deze crisis echter niet, want deze broodbak werd gelukkig nog steeds 
verkocht. In een andere kleur dat wel, maar het ritueel is behouden. Op
doordeweekse dagen is het nog steeds te zien. [ma t/m vr van 7.10 -7.25]

Zoals je wel kunt raden heeft mijn vader niet alleen een systeem als het om 
ontbijten gaat, maar gebruikt hij vrijwel zijn hele dag handige systemen die 
de orde bewaren en zijn leven overzichtelijk houden. Om terug te komen op 
de appel, blijkt dat deze inderdaad niet ver van de spreekwoordelijke boom 
valt. Uiteraard heb ik ondertussen mijn eigen plek en probeer ik ijverig mijn 
lunch pakket af te wisselen, maar als puntje bij paaltje komt ontbijt ik toch 
het liefst iedere dag hetzelfde, en vind ik het net als mijn vader prettig als 
dingen op een vaste plek staan. 

Het staat wel vast dat wij in de categorie neuroot vallen. Maar naast de
neuroot zijn er nog twee soorten mensen als het om orde gaat: de chaoot 
en de gezegende. Aan die laatste hoef ik geen woorden vuil te maken:
hij is immers gezegend. Maar de chaoot is en blijft een raadsel voor mij.
Hoe aardig hij ook moge zijn.

Nooit zullen wij elkaar begrijpen, en nooit zullen wij elkaars paniek kennen
wanneer de harmonie van ons kwetsbare systeem verstoord wordt. 
Hetzij door rotzooi, het zij door orde.

Als je de chaoot in zijn natuurlijke habitat observeert kom je al snel tot de 
conclusie dat het te hopen is dat hij nooit een misdaad zal begaan. Er zou
geen detective aan te pas hoeven te komen: zelfs een idioot kan de sporen 
van dit wonderlijke wezen nog lezen. Bij het krieken van de dag snoozed 
hij dertig keer voordat hij eindelijk zijn bed uit komt. Zijn dekbed laat hij 
als een gigantische warboel achter, waarin het hol waar hij uit gekropen is 
nog duidelijk zichtbaar is. Eenmaal in de douche laat hij zijn handdoek bij 
voorkeur op een klamme plek slingeren. Zijn ontbijtbordje blijft staan op 
de plek waar het ontbijt genuttigd is, het liefst met zijn half aangevreten 
boterham of pizza er op.[het is me namelijk opgevallen dat de chaoot eet 
wat voor handen is, ongeacht het tijdstip] Vlak voordat hij de deur uit gaat
is hij steevast iets kwijt waardoor zijn huis nog even lekker extra overhoop 
kan halen.

De neuroot daarentegen durft niet zo goed te leven in zijn huis. Dit creatuur
is uitermate vernuftig in het uitwissen van zijn sporen. Als hij zijn bed uit
komt strijkt hij deze gelijk recht, en ordent het zo dat het er onbeslapen
uit ziet. In de badkamer hangt hij de handdoek altijd op dezelfde plek aan 
de lijn, en ook het ontbijtbordje vindt elke dag weer zijn weg naar het
aanrecht. Spullen hoeft hij niet te zoeken, die liggen immers op hun vaste 
plek. Het zijn de wezens van het systeem. 

Gelukkig staan mijn vader en ik hierin niet alleen. Ik durf te wedden dat alle 
drie mijn broers zich hier in herkennen, en ook mijn vrienden blijken eigen-
aardige systemen te hebben. Zo heb ik een vriendin die steevast haar pakje 
sigaretten, haar aansteker en telefoon in een ordelijk rijtje naast haar glas 
neerlegt als we wat drinken, en tevens ook papieren afval ijverig opvouwt 
tot een overzichtelijk vierkant pakketje voor ze het weg gooit. Dan is er die 
andere vriendin die al haar tassen en sjaals aan haar muur heeft gehangen 
zoals in een winkel, zodat ze beter kan kiezen wat ze vandaag draagt. En
ken ik als klap op de vuurpijl zelfs iemand die haar boeken en dvd's op kleur 
gesorteerd heeft. Het zal dan ook geen verassing zijn dat deze laatst 
genoemde persoon familie is van de kant van mijn vader.

En dan heb je nog Ursus Wehrli, die zich bezig houdt met het opruimen en 
ordenen van ongeveer alles wat los en vast zit. Hoewel dit overduidelijk 
een neuroot van de bovenste plank is, vermoed ik dat zowel de chaoot, 
de neuroot als de gezegende zijn werk zal waarderen. De chaoot zal zeggen 
dat Wehrli gestoord is, de neuroot zal opmerken dat het met hem zelf nog 
wel mee valt, en de gezegende zal inzien dat hij inderdaad gezegend is.

Picture
Voor meer werk kun je gaan naar: http://www.kunstaufraeumen.ch/de

De triomf van de dakloze man.

10/6/2012

 
Picture
Jazeker, dat lees je goed. Hoewel jij je als student wel eens als iemand aan 
de onderkant van de samenleving voelt weet je natuurlijk zelf ook donders
goed dat jij een lucky bastard eerste klas bent. Kansen voor het grijpen. 
Maar mocht je nou toch onverhoopt op je bek gaan en van de maatschappelijke
ladder afglijden: niet getreurd.

Er is hoop. Kijk maar naar Ion Barladeanu. Deze Roemeense zwerver leeft
op straat. Naast zijn matrasje, de nodige flessen drank en rookwaar, heeft
hij nog een andere waardevol bezit: zijn collages. Aan materiaal geen 
gebrek. Tussen het afval vindt hij kranten en tijdschriften genoeg om 
eindeloos veel collages mee te maken. En laat het nu net zo zijn dat deze
werken erg geliefd zijn. Sterker nog: ze hangen naast Andy Warhol en 
Duchamp. Geloof je me niet: kijk dan vooral even de AVRO Documentaire 
over deze rakker. De link vind je hier onder.
Picture
Picture
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1029399

Waarom het gras soms echt groener is aan de andere kant.

10/3/2012

 
Picture
Er zijn van die mensen op de wereld waar je gigantisch jaloers op bent.
Omdat hun spreekwoordelijke gras groener is dan het jouwe. Het is dan ook
geen kwestie van wederzijdse jaloezie. Nee, jullie weten allebei dat zij het 
zachte frisgroene festival dag 1 veld hebben, terwijl jij je op een verrot 
afgetrapt voetbalveldje bevindt waar mensen graag slidings op maken. 
Het staat dan ook vast: je bent met recht jaloers op hen. 

Omdat ze succesvol zijn, of er ontzettend goed uit zien, omdat ze een talent
hebben waar je naar snakt, omdat ze gelukkig zijn, omdat ze de dingen doen
waarvan ze altijd droomden om dat te doen. En soms, zo heel soms, tref je
zo iemand die het allemaal heeft. Zijn gras is groener dan groen. Je zou
eigenlijk een zonnebril op moeten zetten om er goed naar te kunnen kijken. 

Aaron Huey is een van die mensen. Hij is fotograaf, avonturier, wereld-
verbeteraar en schrijver. Bij het lezen en bekijken van zijn werk word 
ik overspoelt door vlagen van jaloezie, die gelukkig ombuigen in
bewondering en enthousiasme. Wat een held. Hij liep in 2002 een barre
tocht van 3,349 mijl van California naar New York. Samen met zijn 
sledehond en strijdwagen trok hij van west naar oost, om onderweg zijn 
avonturen vast te leggen met zijn camera, pen en papier. Op zijn site kun
je dan ook zowel zijn foto's als complete reisverslag vinden. Hier onder een 
paar fragmenten om zijn heldendom en tevens ook groenere gras te illustreren.

En ja, op de foto hier onder zijn inderdaad spelden in de plaatsen geprikt 
waar de beste man al geweest is.
Picture
THE SPONTANEOUS ERUPTION OF HUNDREDS OF VOLCANOES
Jan 28 Day 6
Anza Borrego to Salton City
Miles today 20 Cum. 127

My feet hurt today and I am still in my sleeping bag. Watching the sunrise 
paint the desert. Blue cloud over mountains turning purple, warming. I 
thought the uphill was over but I am still struggling, the badlands have many
ups and downs. I am in pain from my first steps. I watch the mile markers, 
torture. In the beginning I try to watch the purple mountain but when I get 
tired I watch the dust. This walk is too long to watch the dust Aaron, look for
beauty, look for more than badlands.

Lees verder:
http://www.aaronhuey.com/walk/pages/aaronhuey/pages/entry7.html
Picture
Picture
THE EAST GATE
Day 117 Olney to Vincennes
today:33 miles cumulative:2,397

Clouds are forming. The old highway runs parallel to the new one with its
screaming traffic. So we have this old runway of broken slabs of concrete, 
but it is our own, we do not have to bear to the right, we walk right down 
the middle. I play Solid Gold as we walk. I stop to rest and set my chair in
the middle of the road. Watch. Clouds of black and blue steamrollers above 
yellow fields of mustard. It will rain. It does rain. I will not hide, I cover up 
and carry on. Dan Young and his three sons, Josh, Robert, and Matthew are
 walking down the road in a line from tallest to smallest, and all of them 
are bouncing basketballs. Another small town ahead. People eating ice cream.

Lees verder: 
http://www.aaronhuey.com/walk/pages/aaronhuey/pages/entry118.html

    Klik hier om terug te gaan

    Een soort van blog

    Omdat ik denk dat het goed is om zo nu en dan iets de wereld in te slingeren. 
    ​

    Archives

    June 2017
    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    January 2016
    September 2015
    June 2015
    May 2015
    March 2015
    November 2014
    May 2014
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012

    Categories

    All

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.