All Categories

Over een dwergkeeshondje, bellen met je afstandsbediening en een commando die iemand helemaal dood ging slaan.

6/21/2017

Afgelopen weekend vierde Best Kept Secret Festival haar vijfde verjaardag en daarom trakteerde de organisatie 25.000 man op Radiohead, Arcade Fire en een berg andere bands die je moeder niet wil horen. Ik liep er een paar dagen rond om er naar best bewaarde geheimen te zoeken en dat liep om eerlijk te zijn een beetje in de soep. Je moet namelijk weten dat de bezoekers van dit festival ongeveer even sereen zijn als Boeddha voor hij het Nirwana bereikte en helemaal geen geheimen hebben. Iedereen was goudeerlijk en had nog nooit iets beschamend gedaan. Goed voor hen!

Ik wist ook wel dat Oprah hun tere plekken en obscure geheimen er binnen 3 minuten uit had gekregen, maar Oprah was andere dingen aan het doen dus ik stond er alleen voor. Veel mensen wilden gelukkig wel van de gelegenheid gebruik maken om verhalen met me te delen of me ’s nachts wakker te schreeuwen. Ik kan dat wel waarderen en daarom wil ik toch een paar van mijn omzwervingen delen, die zoals je zult ontdekken kant nog wal sloegen.

We maken er wat van
Het is vrijdag en mijn tentje staat. Onderweg naar het festivalterrein (wat ongeveer duizend kilometer lopen is) ontdek ik een bankje met daarop drie mensen die niet zouden misstaan in je favoriete volksbuurt. Twee mannen zitten lekker te zuipen en een vrouw aait een pluizig hondje die ze voorstelt als Teddy het dwergkeeshondje. Ik vraag ze hoe het gaat en of ze nog geheimen met me willen delen. Dat laten de mannen zich geen twee keer zeggen.

Man 1: Nou dan heb ik er wel een voor je!
Man 2: Ja dat heeft ‘ie zeker!
Man 1: Dit is mijn vrouw maar ik heb nog twee maîtresses waarmee ik dertig kinderen heb!
Man 1 + 2: [shaglach]
Man 1: Grapje hoor, maar ik heb nog wel iets anders wat me dwars zit. Wij wonen in de bungalows achter dit hek. Elk jaar worden er een paar festivals georganiseerd en daar worden wij nooit voor gecompenseerd. Dit is wel onze achtertuin hé? Dat mag ook wel eens gezegd worden! Maar wij laten ons niet gek maken. We zijn gewoon door het hek gegaan en nu drinken we een pot Whiskey tussen de mensen.
Man 2: We maken er wat van!
Vrouw: Kijk, dit ken ik nog wel hebben, maar over een paar weken komen die gasten van Decibel en dat is wel andere koek hoor. Dan blijven we achter het hek. Die mensen zitten helemaal onder de drugs en dan willen ze allemaal met Teddy knuffelen.

Ik zeg dat ik begrijp en vraag of ze op de foto willen. Dat willen ze niet maar ze gaan wel gelijk aan de slag om een mooie compositie voor me te maken. De schuiven hun pot whiskey en het dwerghondje in een soort gulden snede en ik maak dankbaar een foto. Top notch al zeg ik het zelf.

De commando die iemand helemaal dood ging trappen
Het is vrijdagnacht en ik slaap best lekker tot ik om 4.30 word opgeschrikt door een stem die over de camping tiert. Het had wederom geen reet met een geheim te maken maar het zit me nog steeds een beetje dwars. Het ging namelijk zo:

Commando: GA OP JE KNIEËN!!!!!!!!!!
De Sjaak: [zacht gemompel]
Commando: GA OP JE KNIEËN NU!!!!!! IK TRAP JE HELE KANKERHOOFD ER AF!!!!
Campingmedewerker: Je moet even uitzoomen. Kijk even waar je bent. Je bent op een camping.
Commando: IK STA TE ZOENEN MET MIJN VRIENDIN EN DEZE GAST GAAT AAN HAAR ZITTEN!!GA GODVERDOMME OP JE KNIEËN!!!!!!
De Sjaak: [zacht gemompel]
Campingmedewerker: Heeft iemand misschien gezien wat er precies is gebeurd?
Omstanders: Nee, wij hebben niks gezien.
De Sjaak: [zacht gemompel]
Commando: HIJ GAAT GODVERDOMME NU OP ZIJN KNIEËN EN JIJ OOK ALS JE HEM NIET ONMIDDELLIJK VAN DE CAMPING AF ZET. OP JE KNIEEN NU!!! IK MAAK HEM HELEMAAL DOOD!

Dit hele gesprek herhaalt zich ongeveer 10 keer en in mijn hoofd zit de hele camping inmiddels op z’n knieën voor een man van 3 meter lang en 4 meter breed. Dan is het opeens stil. De volgende ochtend wordt er druk gespeculeerd aan het camping ontbijt. Niemand heeft een vriendin gezien of gehoord en niemand weet hoe het nou precies is afgelopen. Dit zal voor altijd in het duister blijven en dat knaagt dus nog steeds aan me.

Een wijze les van iemand die een maand in coma lag
Op de camping kom ik ook twee Belgen tegen. Een van hen zegt dat hij zijn geheim aan mij vertelt als ik aan het gat in zijn hoofd voel. Ik laat me dat geen twee keer zeggen en voel aan het gat. Het gat wordt goden zij dank afgedekt door zijn hoofdhuid, maar daarna moet ik toch eventjes gaan zitten. Ik kijk hem hoopvol aan.

Belg 1: Het was 13 mei 2009. Ik zat met 2 vrienden in een BMW die met 180 kilometer per uur over de kop vloog. Zij waren ongedeerd, maar mijn hersenen waren zo beschadigd dat ze een gat in mijn hoofd moesten boren om er vocht uit te laten. Daarna mocht ik geen hersenactiviteit hebben, dus hebben ze me in coma gehouden met 5 soorten morfine. Na een maand werd ik wakker en heb ik alle apparatuur van me afgerukt en de hele kamer gesloopt. De maanden daarna moest ik afkicken van alle morfine en voelde ik me constant alsof ik drugs op had. Ik had hele gesprekken met mijn afstandsbediening en zag overal dode baby’s. Nu niet meer gelukkig. Het enige wat ik er aan over heb gehouden is dat ik altijd zo’n erge dorst heb alsof ik 40 dagen in de woestijn heb gelopen. Daar krijg ik medicatie voor want anders drink ik makkelijk 10 liter water per dag. Slapen gaat dan niet want dan ben je constant naar de wc aan het pendelen.
Ik: Ik ben diep onder de indruk van je verhaal, maar wat is je geheim nu precies?
Belg 1: Dat u lekker moet blijven drinken. De dokters hebben mij verteld dat ik een mirakel ben en dat de drank mijn leven heeft gered. Doordat ik dronken was heb ik mij namelijk niet schrap gezet of verzet tijdens de klap.
Ik: Ik ga het onthouden voor als ik ooit op de achterbank van een BMW moet zitten die 180 kilometer per uur gaat. En wat is zijn geheim?
Belg 1: Dat hij nooit is langsgekomen in het ziekenhuis.
Belg 2: Dat moet ik nog steeds horen hé? Ik was bang dat ik uw poep moest opruimen. Maar nu is alles weer goed. We hebben u nog altijd graag he?
Belg 1: Ja, omdat u het bier uit mijne koelkast mag opdrinken.
Belg 2: Zo is het maar net!

Ik zeg ze dat ik ontroerd ben door hun vriendschap en vertrek weer richting het festivalterrein.

Kleine geheimen
Ik doe het hele festival lang flink mijn best om geheimen te verzamelen, maar het wil niet baten. Iemand biecht op dat ze soms alleen naar een band gaat kijken om te zeggen dat ze er bij was en een ander zegt dat hij dingen vaak groter maakt dan ze zijn, zoals de inhoud van zijn onderbroek bijvoorbeeld. Steeds als ik denk dat iemand echt een groot geheim gaat openbaren, blijkt het flink tegen te vallen. Het onderstaande gesprekje is dan ook een goede blauwdruk van ongeveer alle gesprekken die ik er had.

Ik: Heb je nog een goed geheim dat je wil delen?
Man: Ik kijk porno. En ik eet graag Brinta met hagelslag.
Ik: Doe je dat dan ook tegelijk?
Man: Nee dat dan weer niet.
Ik: Jammer.

De flauwe plezante
Zoals dat gaat op een festival is het opeens zondagavond. Ik kom iemand tegen met een hele mooie pet en maak er een foto van. We wisselen gegevens uit voor het geval zijn pet beroemd wordt en ik vraag hem naar zijn geheim. Hij zegt dat hij degene is die alle spreuken heeft opgehangen die overal over het festivalterrein hangen (toevallig ook achter Teddy). Ik zeg dat ik ze heb gezien en er om heb gelachen. Ik weet dan nog niet dat ik maandag van hem een mailtje zal krijgen met de volgende tekst:

Het petje dat ik op had is een OPPEPPETJE. Mijn zussen kregen kanker en ik maakte petjes (die we ook verkochten) om aandacht te krijgen voor kanker en hen ondertussen te ondersteunen in hun strijd. Het groene handje vertelt: jij kunt dit, je bent ok en alles is weer in orde. Als ik dat gisteren had verteld was ik gaan huilen.

De reden van mijn maniakale drift om dit weekend overal spreuken op te hangen is wellicht de drang om als vijftiger niet in het behang te verdwijnen en graag iets te vertellen te hebben. Het heeft me een onwaarschijnlijk fijn weekend opgeleverd met veel lachende mensen rond mij. Ik heb een heel weekend, samen met duizenden anderen, niet aan ellende gedacht. Hoe mooi is dat? Leuk voor ons ma als je dit deelt want die denkt dat ik alleen maar heb gezopen en de flauwe plezante heb uitgehangen.

Een vakantie naar Turkije
De zon begint te zakken en Radiohead begint aan een set van 2,5 uur. Mijn geheim (sorry alvast) is dat ik eigenlijk meer zin heb om een tent op te zoeken waar ze Das Boot en Toto draaien, omdat de stem van Tom Yorke altijd voelt alsof mijn zenuwen uit mijn huid worden getrokken. Ik kijk een aardig stuk, maar besluit uiteindelijk toch terug te lopen naar de camping, omdat je daar vanaf een strandje ook het podium kunt zien. Het leek me een goed idee om vanaf die locatie over het water naar het laatste stuk van Radiohead te kijken. Tot mijn grote vreugde kom ik daar de vrouw van vrijdag en haar hondje Teddy tegen. Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat het bijna over is.

Vrouw: O, dit ken ik goed hebben hoor!
Ik: Gelukkig! Teddy lijkt er wel een beetje onrustig van te worden, of niet?
Vrouw: Nee hoor, hij is juist lekker aan het spelen.
Ik: Ik denk dat u het mooiste hondje van de wereld heeft.
Vrouw: Ik ook! Hij koste net zoveel als een vakantie naar Turkije, maar ik heb nooit spijt gehad.
Ik begrijp dit beter dan ik veel dingen ooit heb begrepen.

Samen kijken we naar Radiohead vanaf het strandje en dat voelt als de perfecte afsluiter van dit alles. Ik denk nog een keer aan de Belg die altijd dorst heeft, de commando die iemand helemaal dood ging slaan en aan alle andere kleine verhaaltjes. Het waren zeker geen Jerry Springer achtige taferelen maar ik zal ze voor eeuwig koesteren.

[Foto boven: Dwergkeeshondje Teddy op het strandje bij de camping. Dat blauwe licht ver weg is het podium waar Radiohead op dat moment speelt. Video hier onder: Wat ik dus liever had willen horen. Bij voorbaat mijn excuses aan alle Radiohead fans of gewoon iedereen met een goede muzieksmaak]

Over pakken hagelslag, rovers en nachtjes in het veld

7/12/2016

Op warme dagen word ik door mijn geheugen meegenomen naar zomers van vroeger, waar ik steevast op fietsvakantie ging met mijn drie broers en mijn ouders. Die weken die elke zomer terugkeerden als een vertrouwde warme deken, keurig opgeborgen in een krakende kast. Het begon bij de dagen vooraf, waar mijn moeder alle korte broeken, petjes, laarzen, pakken hagelslag, regenkleding en andere schatten zorgvuldig ingepakte in onze fietstassen, de slaapzakken er door mijn vader keurig bovenop gesnoerd. Achter zijn fiets hing een houten fietskar waar we allemaal trots op waren, het fel oranje afdekzeil altijd voor of naast ons, als een veilige baken op de weg. Op de achterzijde verzamelden we wapenstickers van bijzondere plekken die we aandeden, in keurige rijtjes opgeplakt. In deze schatkist zatten noodzakelijke dingen zoals de tenten, een zestal klapstoeltjes, olielampjes en in de zomer van 1990 een reiswiegje met mijn pasgeboren broertje.

We vertrokken altijd vroeg in de ochtend, onze fietsbel ringelend naar niemand in het bijzonder. Ik vond dat altijd een beetje spannend, alsof we in het geniep op avontuur gingen. We fietsten van onze grauwe stoep naar de meest wonderschone landschappen. Velden vol ruisende koren, duinen met donkergroen gras en langs de oevers van rivieren vol vrachtschepen. Mijn vader liet ons tijdens pauzes zien waar we waren op de kaart, voor mij altijd abstracte afstanden tussen felrode plakkertjes. “We zijn nu hier, en we fietsen naar daar.” zei hij dan, zijn vingers rustend op de kaart. Ik vond dat toen al mooi, een soort ingekaderd avontuur met ontelbaar veel mogelijkheden binnen twee grenzen. Diezelfde fonkeling in zijn ogen als mijn broer een nieuw bordspel uitlegde.

Vastberaden ploeterden we heuvels op en trots zoefden we er af, genietend van de koele wind langs onze bezweette lichamen. Soms waaide een petje weg, meestal wit tegen blauw, maar er was altijd een held die hem ging halen. Een lekke band, een doodlopende weg, een nachtje in het veld. Er lonkte altijd nieuw avontuur achter dat ene bos of die ene heuvel, met Parijs in de verre verte. We zijn daar ooit naar toe gefietst moet je weten. En of ik trots was.

Maar ik denk het allerliefst terug aan de verhalen die we elkaar vertelden terwijl de schelpenpaden knisperden onder onze wielen, zo nu en dan een knetterend steentje tegen een spaak, aan hoe ik wakker werd van het zonlicht door het witte tentdoek als mijn vader de buitentent al opvouwde, aan het pruttelen van warm water op een gasbrander en aan dat ene magische plankje dat met een lang touw een schommel vormde, aan het wiegende silhouet van mijn fietsende moeder op het warmst van de dag, aan dutjes met je blote handen in het gras, aan de paarsrode vlekken van geplukte bramen op mijn korte broek, aan zoetgeurende bossen waar rovers zich schuil hielden. Mijn benen en kinderfantasie draaiden op volle toeren in die tijd.

Hold Your Beliefs Lightly

6/5/2016

De motor voor me is zo intens mooi dat ik er aan wil likken. Nu ben ik doorgaans niet het type dat zich tijdens een museumbezoek hevig moet inhouden om kunstwerken te gaan proeven, maar ik verbaas me eigenlijk vooral over het onderwerp van mijn pasgeboren affectie. Ik vind een motor namelijk zo ongeveer het irritantste vervoermiddel dat er maar bestaat. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat het een enorm gevoel van vrijheid geeft als je in je leren pak met van die leren franjes onder je oksels richting het zuiden scheurt, maar het penetrante geluid van het optrekken maakt me altijd zo opgefokt dat ik er spontaan Tourette van krijg.

“Tering, hoeren, kut!” hoor ik mezelf dan plots roepen, terwijl alle agressie uit mijn hele leven zich samen balt in een opgeheven vuist. Ik schrik daar zelf ook altijd een beetje van (vooral als er oma’s of kinderen naast me staan), maar gelukkig is het altijd ook zo weer voorbij. Het fonkelende exemplaar voor me heeft gelukkig een compleet ander effect op mij. “Wauw..” hoor ik mezelf fluisteren terwijl alle liefde en levensvreugde sinds mijn kindertijd zich manifesteert in een debiele maar tevens ook oprechte grijns.

Ik aanschouw het mechanische wonder voor me in al haar glorie. Ze is lichtblauw met roze, er zitten hartjes, teddyberen en andere magische details op. Ik kan het natuurlijk niet met zekerheid zeggen, maar ik weet wel bijna zeker dat het geluid wat deze motor moet klinken als een equivalent van een kamer vol spinnende dikke huiskatten of een discolied van ABBA. Dat klinkt als ik het zo terug lees ook best beroerd, maar niets is minder waar. Het is eigenlijk alles wat ik zoek in een tentoonstelling.

| Grayson Perry | Hold Your Beliefs Lightly |

Mijn zwemdiploma's

4/19/2016

Mijn zwemdiploma’s lagen tijdenlang op mijn bureau. A en B, felblauw op rood en omgekeerd. Een sticker van Grover met een plastic strandbal onder zijn arm onder de B. Ik bewaarde ze in het zicht om me te motiveren. Het waren namelijk altijd de enige diploma’s die ik had. Dat maakte me trots, onrustig en eerlijk gezegd ook wel nieuwsgierig tegelijk. Ondertussen heb ik mijn HBO diploma ontvangen. Na een luid applaus en een paar ongemakkelijke zoenen was het moment eindelijk daar. Ik ben nu officieel bevoegd om te zwemmen en autonoom werk te maken. “Succes hé?"zeiden ze. En ik dook in het diepe.

Voor iedereen die twijfelt

4/3/2016

In 2016 verschijnt de documentaire ' Voor iedereen die twijfelt.' De film is een ode aan creativiteit. Aan de levenshouding die we verleerd zijn toen we ons begonnen te conformeren aan onze ouders, school en baas. Aan flexibele mensen die bereid zijn om te falen, vertrouwen op hun intuïtie en nog weten hoe ze moeten spelen. Aan mensen die zich niet laten leven, maar het zelf doen. Klik hier voor de Facebookpagina.

In deze docu schitter ik overigens niet alleen, maar met (of dankzij) de volgende exotische prachtexemplaren:

Roos van der Kamp | Akwasi Ø. Ansah | Benten van Wijnen | Marius Van de Weerd | Salvador Breed | Eva Bartels | Romy Tielman | Thijmen van der Poll | Ryan McDaniels | Anne de Ritter | Paulien Hartman | Tim Van Vliet | Tieme Rietveld | Miel Krutzmann en natuurlijk Myrthe Mosterman.

Schrijfangst en plakknieën

3/21/2016

Ik heb al tijdenlang niet meer een fatsoenlijke tekst voor mezelf geschreven en nu heb ik een soort van angst ontwikkeld die ik nog het meest kan vergelijken met touwtje springen in een groep. Het voelt haast moeiteloos als je er in zit, maar als je een tijdje aan de zijkant hebt staan treuzelen wordt het verdomd lastig om de aanloop te nemen. Ik zie mezelf nog staan treuzelen op het schoolplein.

Zwetend in mijn korte broekje doe ik een schietgebedje voor ik me in een wirwar van touwen en meisjes werp. Mijn schoen blijft ergens hangen en daar ga ik. Ik herinner me nog steeds hoe mijn geschaafde knieën de volgende dag in mijn lange broek plakten, me bij elke beweging herinnerend aan mijn val.

Joan Collins is een transgender sekswerker uit Zuid-Afrika met een neusje voor mode

1/11/2016

Afgelopen jaar maakte ik er een paar prachtvriendinnen bij in Zuid-Afrika. Een van hen is Joan Collins, de meest lieve oma die je maar kunt bedenken. Ze vertelde me over haar leven, haar kleding en de beste sekswerker-trucjes. Veel van die anekdotes sloot ze af met: You know, Gerda? En dan dacht ik nee maar nu wel. Het was me een waar genoegen.

VICE | De Nederlandse modeontwerper Duran Lantink (28) en kunstenaar/fotograaf Jan Hoekreisden in 2015 af naar Zuid-Afrika voor een tamelijk fantastisch project. Jan en Duran zijn zelf niet vies van het verzinnen van krankzinnige modecreaties, en wilden zich graag laten inspireren door de fraai uitgedoste Zuid-Afrikaanse transgender sekswerkers. De lokale organisatie voor sekswerkers, SWEAT , gaf ze de kans om samen te werken met Sistaazhood – hun speciale supportgroup voor transgender sekswerkers . Met het project brengen Jan en Duran een ode aan de levens en garderobes van zes van de meisjes – die je dus als de muzes en stijliconen van Jan en Duran kunt beschouwen: Coco (25), Cleopatra (23), Sulaiga (30), Gabby (29), Flavinia (33) and Joan Collins (58). Samen transformeerden ze hen in ware mode-iconen, door een modecollectie en fotoserie te creëren rondom hun verschijning.

De meiden wonen en werken samen in de straten van Kaapstad, waar ze als één grote familie leven. Sulaiga wordt gezien als de moeder van de groep, Joan Collins als de grootmoeder. Alle meiden letten op elkaar en delen tips over sekswerk, mode en andere uiterlijke kenmerken. Zo kan je bijvoorbeeld je benen laten glanzen met glijmiddel, een autospiegel afbreken om als zakspiegeltje te gebruiken en de mooiste kledingstukken vinden door de waslijnen in de betere buurten af te speuren. In de zomer wonen ze in het park en in de winter onder de brug bij Castle of Good Hope. Samen maken ze het er huiselijk door minituintjes te maken in voorwerpen als oude schoenen en voetballen. Met het geld dat ze bij elkaar skarrelen (bedelen) en verdienen met sekswerk kopen ze cupcakes en crystal meth voor elkaar. Verjaardagen vieren ze op de Tafelberg met zelf geknutselde cadeautjes, alcohol en taart. Ook Kerstmis, ramadan & Oud & Nieuw vieren ze trouw samen.
Zoals gezegd is Joan Collins de oma van de groep. "Hello, how are you darling?" vraagt ze met een grote glimlach. Joan is het type dame dat je het liefst als je eigen oma zou willen adopteren. Ze is niet alleen zorgzaam en grappig, maar bezit tevens het talent om de meest sprankelende outfits te fabriceren van alles wat ze bij elkaar scharrelt. Daarnaast is ze zuster (en kan ze dus zomaar je leven redden als het erop aankomt) en kent ze, als klap op de vuurpijl, alle sekswerkertrucs die je maar kunt verzinnen. Al met al een indrukwekkende verzameling aan talenten en eigenschappen. Ik had de eer om met haar te babbelen over haar leven en hing aan haar lippen, totdat ze er weer vandoor moest om te werken. Want: "Once a sex-worker, always a sex-worker honey!'

Klik hier om verder te lezen.

LEVIATHAN

9/12/2015

Over hoe ik me weer tijden vermaakte in een isoleercel, waar ik bijna een dromedaris aaide maar toen toch niet. Over mijn ongemakkelijke glimlach naar een naakte vrouw. Maar ook zeker over Dona, die bezig is de hoofden van het Paaseiland te vereeuwigen in een schilderij. Die zijn namelijk heel mooi. O, en over J. die piepend en knarsend gummiberen zat te eten op de gang.

De eer is zeker niet aan mij, dit alles is namelijk allemaal onderdeel van het prachtige project van Laurence Aëgerter: LEVIATHAN.

De isoleercel is geopend

9/7/2015

De vloer onder mijn voeten is zachtgroen, boven me zoemt een ventilatie systeem. Door het raam heb ik zicht op een hek waarachter bomen zachtjes wuiven in de wind. Ik zie de bladeren afzonderlijk van elkaar bewegen maar hun ruizen hoor ik niet. Het raam waarachter ik sta heeft dubbel glas. In de ruimte tussen de ramen liggen een paar dode vliegen op hun rug. Ik bekijk ze een tijdje, tuur nog even uit het raam en ga zitten op de rand van het bed. Ik pluk wat aan de blauwe deken en bestudeer de afdrukken op de muur en het plafond. Ik zie lichte krassen, deukjes en hier en daar een spetter van wat koffie lijkt. Deze sporen zijn afkomstig van de patiënten die zich voor mij in deze ruimte bevonden. Ik ben namelijk in een isoleercel van de gesloten psychiatrische inrichting van GGZ InGeest in Bennebroek.

De ruimte is warm en ik voel me gespannen. Ik begin te transpireren en plotseling verschijnen er allerlei vreemde taferelen voor mijn geestesoog. Ik zie kronkelende slangen die me koel aankijken vanaf takken, ik zie mensen mediteren op zachte kussentjes, ik neem een rimboe aan kamerplanten waar en zie nog net een theepot achter een gordijn verdwijnen. Ik wrijf in mijn ogen. Een masseur verschijnt en klapt haar tafel uit in de ruimte, plots is ze weg en dansen er 19e eeuwse schilderijen voor mijn ogen. Een man stroopt zijn mouwen op en speelt een stuk op een vleugel waarvan ik niet weet of het uren duurt of slechts minuten.

Klik hier om verder te lezen.

Sistaaz of the Castle

6/23/2015

Onlangs werkte ik mee aan een project van mode ontwerper Duran Lantink en fotograaf Jan Hoek, rondom de prachtige Zuid Afrikaanse aan een project rondom de prachtige Zuid Afrikaanse transgenders. In juni 2015 werden we vriendinnen met een stuk of twintig meiden uit Kaapstad en hadden er de tijd van ons leven. Zo bezochten we ze bij hun kasteel, liepen we mee op tippelroutes en bezochten de grot waar een van hen ooit woonde. Ik had de eer om hen te interviewen over hun kindertijd tussen de gangsters, seksavonturen in oude stations en hotelkamers met discoballen, hun liefde voor Beyonce en hun talent om oude vodden te transformeren tot de meest prachtige modepareltjes. Deze verhalen zullen onderdeel worden van het fotoboek (APE) dat later in 2016 zal verschijnen.