Over waarom je geen dieren in je woonkamer wilt hebben.

Terwijl er een gigantische pandabeer met een ninja-stok op een salontafel
slaat, zie ik een schaap wat punch uit een bruine emmer scheppen. Ik kijk 
om me heen en zie een tijger dansen op een foute tune, een kat haar haren
goed doen en een circusdirecteur die druk in gesprek is met zijn circusleeuw. 

Verderop roken een olifant en een konijn samen sigaretjes en kijken een 
paar schildpadden in de koelkast of er nog bier of pizza is. Ik wrijf in mijn 
ogen en zie dat de gigantische pandabeer eigenlijk een pinguïn is, en net als
ik hem wil vragen op te houden de salontafel te slopen komt er een eend 
langs die me brownies aanbiedt, en ik vraag me af hoe verstandig dit is, tot
hij me verzekerd dat er niets geks in zit. Dit feest is immers al gek genoeg.

Opeens gaat de bel en er komt een paard voorbij galopperen om de deur te 
openen. Achter de deur staan twee jagers met snorren die ijverig beginnen
alle dieren neer te schieten. Er ontstaat lichtelijke paniek en het paard
begint te steigeren. Ik probeer in mijn schild te kruipen maar deze is veel te 
klein. Als blijkt dat ze geen eens munitie hebben keren alle dieren opgelucht
terug naar de dansvloer, waar ondertussen ook de beer is aangeschoven.

Alle dieren dansen en de fles champagne die op de vloer valt wordt vertrapt
onder hun hoeven. Het paard neemt de tijger op zijn rug en samen draaien 
ze rondjes. De voeten van de tijger scheren net langs het hoofd van de beer 
en ik roep naar de beer dat zij op moet passen. Het konijn komt voorbij met
een bord waarop drie geplette bitterballen in een veel te grote hoeveelheid 
saus liggen, en vertelt dat het te laat is, hoe zeer het hem ook spijt. Zijn 
vriend de olifant heeft de volgende ochtend een presentatie en moet nodig 
gaan slapen. Terwijl het konijn en ik in bed kruipen, doet de olifant zijn best
om lekker te liggen op de tweepersoonsbank, en probeert daarna de grote 
leunstoel, maar het mocht niet baten. Een tweepersoonsbank is geen plek 
voor een olifant, evenmin als een grote leunstoel.

Terwijl de dieren een paar straten verderop verder dansen, vallen de olifant,
het konijn en ik in slaap.

De volgende dag belt het paard mij op om te vertellen dat de puingin zijn 
kamer heeft ondergekotst, een van de andere dieren de tandpasta mee
genomen heeft, en het huis één grote paardenstal is. We besluiten dat we
eerst 24 uur nodig hebben om te revalideren en we daarna samen met de
puingin dit akelige klusje gaan klaren. En zo gezegd, zo gedaan: na vele 
emmers sop, gele doekjes en gekleurde schuursponsjes fonkelt het huis 
weer en is het net alsof er nooit een dier binnen is geweest. En terwijl ik 
om me heen kijk besef ik me ondanks de eerder aangerichte ravage dat 
ik ze nu al mis. 

[Foto boven: Steven Beckley]