Terwijl er een gigantische pandabeer met een ninja-stok op een salontafel
slaat, zie ik een schaap wat punch uit een bruine emmer scheppen. Ik kijk om me heen en zie een tijger dansen op een foute tune, een kat haar haren goed doen en een circusdirecteur die druk in gesprek is met zijn circusleeuw. Verderop roken een olifant en een konijn samen sigaretjes en kijken een paar schildpadden in de koelkast of er nog bier of pizza is. Ik wrijf in mijn ogen en zie dat de gigantische pandabeer eigenlijk een pinguïn is, en net als ik hem wil vragen op te houden de salontafel te slopen komt er een eend langs die me brownies aanbiedt, en ik vraag me af hoe verstandig dit is, tot hij me verzekerd dat er niets geks in zit. Dit feest is immers al gek genoeg. Opeens gaat de bel en er komt een paard voorbij galopperen om de deur te openen. Achter de deur staan twee jagers met snorren die ijverig beginnen alle dieren neer te schieten. Er ontstaat lichtelijke paniek en het paard begint te steigeren. Ik probeer in mijn schild te kruipen maar deze is veel te klein. Als blijkt dat ze geen eens munitie hebben keren alle dieren opgelucht terug naar de dansvloer, waar ondertussen ook de beer is aangeschoven. Alle dieren dansen en de fles champagne die op de vloer valt wordt vertrapt onder hun hoeven. Het paard neemt de tijger op zijn rug en samen draaien ze rondjes. De voeten van de tijger scheren net langs het hoofd van de beer en ik roep naar de beer dat zij op moet passen. Het konijn komt voorbij met een bord waarop drie geplette bitterballen in een veel te grote hoeveelheid saus liggen, en vertelt dat het te laat is, hoe zeer het hem ook spijt. Zijn vriend de olifant heeft de volgende ochtend een presentatie en moet nodig gaan slapen. Terwijl het konijn en ik in bed kruipen, doet de olifant zijn best om lekker te liggen op de tweepersoonsbank, en probeert daarna de grote leunstoel, maar het mocht niet baten. Een tweepersoonsbank is geen plek voor een olifant, evenmin als een grote leunstoel. Terwijl de dieren een paar straten verderop verder dansen, vallen de olifant, het konijn en ik in slaap. De volgende dag belt het paard mij op om te vertellen dat de puingin zijn kamer heeft ondergekotst, een van de andere dieren de tandpasta mee genomen heeft, en het huis één grote paardenstal is. We besluiten dat we eerst 24 uur nodig hebben om te revalideren en we daarna samen met de puingin dit akelige klusje gaan klaren. En zo gezegd, zo gedaan: na vele emmers sop, gele doekjes en gekleurde schuursponsjes fonkelt het huis weer en is het net alsof er nooit een dier binnen is geweest. En terwijl ik om me heen kijk besef ik me ondanks de eerder aangerichte ravage dat ik ze nu al mis. [Foto boven: Steven Beckley] Comments are closed.
|
Klik hier om terug te gaanEen soort van blogOmdat ik denk dat het goed is om zo nu en dan iets de wereld in te slingeren. Archives
June 2017
Categories |