Schrijfangst en plakknieën

Ik heb al tijdenlang niet meer een fatsoenlijke tekst voor mezelf geschreven en nu heb ik een soort van angst ontwikkeld die ik nog het meest kan vergelijken met touwtje springen in een groep. Het voelt haast moeiteloos als je er in zit, maar als je een tijdje aan de zijkant hebt staan treuzelen wordt het verdomd lastig om de aanloop te nemen. Ik zie mezelf nog staan treuzelen op het schoolplein.

Zwetend in mijn korte broekje doe ik een schietgebedje voor ik me in een wirwar van touwen en meisjes werp. Mijn schoen blijft ergens hangen en daar ga ik. Ik herinner me nog steeds hoe mijn geschaafde knieën de volgende dag in mijn lange broek plakten, me bij elke beweging herinnerend aan mijn val.

---