Gerda van de Glind

Mijn feesthoed

5/25/2015

 
Picture
Vanmiddag voelde ik me als een woonkamer na een goed feestje: vies, getrashed en levenloos. Eén grote ellende. Als een door bier slap geworden feesthoedje scheef op je hoofd. Bij gebrek aan eten kauwend op het elastiekje

Van het kantoor naar Kaapstad                                                                     (en alles wat daar tussen lag) 

3/10/2015

 
Picture
IJverig probeerde ik mijn gezicht in de plooi te houden terwijl ik keek naar het bordje kroketten en aardbeien voor me. In één van de kroketten zat een deuk waaruit een twijfelachtige inhoud lekte op de frisse aardbei er onder. Een dikke rook bedekte dit treurige schouwspel onder een smerige grijze deken en ik wenste dat ik er een foto van durfde te maken als aandenken. De rook was afkomstig van de sigaret tussen de knokige vingers van de vrouw naast me. Ze hoestte nog even flink over de kroketten heen waarna ze oprecht zei: 'Neem dan toch een kroket meisje.' 'Nee dank je' zei ik terwijl ik mijn recente loopbaankeuze nog eens overdacht.
Picture
Tot voor kort werkte ik op een kantoor waar ik intens genoot van de verschillende mensen om me heen en optimistisch had bedacht dat er op elke werkplek prachtmensen werken, en ik daar altijd inspiratie uit kon putten voor betere dagen. Ik zou op deze nieuwe plek verder gaan en al mijn gevonden pareltjes zorgvuldig bewaren. Ik zou ze uitwerken in teksten, projecten en in nog onbekende toekomstplannen. Naast dit vertederende optimisme onderwierp ik mijzelf aan een onderzoek. In hoeverre kon ik mijn ziel verkopen wat betreft bijbanen, en daarnaast volhouden om artistiek verantwoorde dingen te blijven doen? Wanneer zou ik bijvoorbeeld een kunstenaar met een bijbaan in een hotel zijn, en wanneer was ik iemand in dat zelfde hotel met een hobby? Waar is de balans en hoe ver kon ik nog gaan?

De rek zat er ondertussen goed in en ik voelde het zwarte gat al naar me loeren. 'Drommels' dacht ik, terwijl ik mijn motieven om in dit hotel te gaan werken nog eens overpeinsde. De sigaret was inmiddels uitgegaan aan de kroketten en aardbeien werden gretig verslonden door mijn tafelgenoten. Ik bekeek ze één voor één en overwoog hun potentie om onderdeel te worden van mijn volgende project of dan toch een hobby-cursus. De dame naast me was hoe dan ook een prachtexemplaar, en ook de andere vrouwen aan tafel misstonden ook niet in mijn verzameling van fantastische collega's.

​Klik hier om verder te lezen.


The Unwritten @ Marres

11/6/2014

 
Picture
Door een wirwar van straatjes vind ik mijn weg in het pittoreske Maastricht.  De Maas stroomt onder stenen bruggen door, en kijkend richting de heuvels stromen herinneringen terug van zomer lange fietsvakanties, onbekende steden en duizend-en-een nieuwe indrukken. Ik kan me zo voorstellen dat in de loop van de geschiedenis indrukwekkende schepen met tal van mensen voorbij voeren. Heen en weer slingerend tussen het heden, verleden en mijn herinneringen vind ik de plek waar kunstenaars aan de hand van deze thema’s hun werken tonen.

Marres

Vriendelijk word ik welkom geheten in het witte huis aan de Capucijnenstraat. Een medewerker vertelt me dat het huis zijn naam dankt aan de brouwersfamilie die het ooit bewoonde. Marres werd opgericht in 1998 en is een huis voor hedendaagse cultuur met een rijk programma van tentoonstellingen, lezingen en performances. Met directeur Valentijn Byvanckaan het roer wil Marres de bezoekers iets over de geschiedenis vertellen, en nog meer: de bezoekers zich laten afvragen hoe zij er tegenover staan.
 
The Unwritten
De tentoonstelling slingert (net als mijn verhaal zometeen) alle kanten op: van het koloniale verleden van Colombia tot de rellen in het centrum van Londen. Het laat zien hoe ons geheugen werkt, vervormt en hoe het ons misleidt. Voor mijn ogen veranderen kleine kinderen in grote monsters (Boys), en stoffige secretaresses in glansrijke godinnen (Margret). Kunstenaars schijnen hun licht op het soms donkere verleden en laten me nadenken over mijn positie in dit alles. Het is af en toe moeilijk om de rode draad te volgen omdat de perspectieven constant blijven draaien. Toch blijft de tentoonstelling boeien van de ontvangsthal beneden tot de nok van het dak.
Picture
Re-trato, 2004, Óscar Muñoz

De eerste ruimte toont een projectie waarin een portret getekend wordt. Er wordt getekend met water op een door zon verhitte steen, waardoor het gezicht steeds vervaagt als een droom bij het wakker worden.  Het werk van Óscar Muñoz oogt misschien eenvoudig, maar vormt een krachtige metafoor voor het constant veranderende geheugen.
Picture
Nefandus, 2013, Carlos Motta

Terwijl er in een constant ritme gepeddeld wordt, klinkt een stem die even rustig voortkabbelt. Kijkend naar de schoonheid van de Colombiaanse Caraïben komen de teksten over de donkere invloed van het kolonianisme extra hard binnen. De overheersers legden het volk een Christelijke seksuele moraal op en veroordeelden sodomie. Nefandus zoekt naar de tijd daar voor, toen de rivier nog onbevaren was door de Spaanse overheersers. Het werk is hypnotiserend en schurend tegelijk, en doet je afvragen of het mogelijk is dit pijnlijke deel van de geschiedenis uit te wissen.
Picture
Günter K., Margret, collectie van foto’s, documenten en parafernalia, 1960-1970

Dit vertrek voelt als een tijdscapsule: de bank, het behang en de lijsten aan de muur ademen allemaal de tijd van toen zakenman Günter K. en zijn secretaresseMargret een affaire hadden. In de kamer bevindt zich een verzameling foto’s en objecten zoals een paarse bloem, een lege anticonceptiestrip en andere items die uit de koffer van de zakenman komen. Vanaf elke foto kijkt Margret me aan, ze fascineert en maakt me tegelijkertijd ongemakkelijk, alsof ze ieder moment naar binnen kan stappen terwijl je naar haar spullen kijkt. Leeft ze nog? En zou ze weten van het bestaan van deze verzameling? Het werk geeft niet alleen een kijkje in het leven van anderen, maar doet je ook afvragen hoeveel er van jezelf achter blijft voor anderen om naar te gluren.

Klik hier om verder te lezen

1000things

5/28/2014

 
Picture
Mijn artikel over mijn leven op het kantoor kun je vinden op 1000things.org
Klik hier om direct naar het artikel te gaan.


Anish in Wonderland

1/5/2013

 
Picture
IJverig tuur ik in het zwarte gat dat anderhalve meter voor mij in de grond
zit. Ik wou dat ik over de afrastering heen kon stappen en er in mocht
kruipen om te zien hoe diep het gaat, maar dat is helaas niet toegestaan. 
Terwijl ik nog iets verder naar voren ga hangen hoor ik de mensen in de 
ruimte achter mij ineens onrustig worden. Ze kijken op hun horloges en 
zeggen dingen als 'geen tijd' en 'te laat' waarna ze het op een lopen zetten. 

Opeens raak ik uit evenwicht en val voorover. Even denk ik dat ik in het
gat zal verdwijnen maar ik kan me op het laatste moment nog vast grijpen 
aan de witte muren naast me. Gelukkig, denk ik. Dit is wel de laatste plek 
waar ze me zouden zoeken. Ik klop mijn jurk af en volg de man met de 
witte haren en de rode jas die net om de hoek verdwenen is. 

Eenmaal om de hoek betreed ik een witte ruimte, en zie de man nog net
in de menigte verdwijnen. Ik kijk om me heen en zie mensen die naar 
voren proberen te komen. Sommigen van hen staan op hun tenen en 
houden hun oren dicht terwijl ze gespannen om zich heen kijken. Merk-
waardig, denk ik. Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat er zo
een band op kwam treden.

Opeens komt er een jongeman uit een kleine deur naast me. Hij draagt
een overal en baant zich een weg door de menigte. Ook ik ga nu op mijn
tenen staan om te zien wat er gaat gebeuren. Hij pakt een emmer met 
een donkerrode inhoud en loopt richting een kanon. Nu pas zie ik dat er
in de hoek van de ruimte allemaal grote rode klonten verf zit. Mijn hemel,
ze verven de muren rood.

De jongeman begint nu aan verschillende wieltjes van het kanon te draaien, 
en om mij heen hoor ik alle mannen aan hun vrouw dingen uitleggen over 
luchtdruk en andere technische zaken. Dan haalt de jongeman een hendel
over en klinkt er een harde knal. In een flits zie ik een soort rode kogel 
vliegen. Schouders schokken en een moment later zit het rood op de 
muur,precies in de hoek.

Mensen applaudisseren en lachen, wijzen opgewonden naar de klomp en 
lopen al pratend weg. Binnen een minuut is 90% van de menigte opeens 
weer in de rest van het museum verdwenen. Tussen de overgebleven 
bezoekers vang ik nog net het volgende enthousiaste gesprek tussen 
twee mannen op: 

Man 1:
'Wat een knal!' 
Man 2: 
'Nou en of!'
Man 1: 
'Het leek wel een aanslag!' 
Man 2: 
'Ja, mooi!' 
Picture
In de volgende ruimte loop ik langs een soort spiegels, en groei ik zo groot 
als een huis en zo klein als een sleutel. Als ik voor het werk Vertigo sta
moet ik onwillekeurig denken aan de eerste videoclip die ik ooit zag.

Het is de clip van U2, niet die met dezelfde naam als het werk waar ik 
voor stond, maar die van Mysterious Ways uit 1991. In deze video zag 
je de band in een stad, en beide waren totaal vervormd en constant in
beweging. Ik kon er nooit de vinger op leggen of ik het nou prettig of 
onprettig vond om naar de kijken. Dit zelfde gevoel heb ik ook bij deze
spiegels van Kapoor. 

Misschien is het naast het ondefinieerbare gevoel de meervoud die me 
dwars zit. Alsof één werk op zich meer dan genoeg was geweest. Ik
weet dat ik Kapoor hier geen recht mee doe, maar ik kan het niet helpen 
om het te vergelijken met een spiegelpaleis voor kunstliefhebbers die niet
in de buurt van kermissen komen. 
Omgekeerd zijn er andere werken in meervoud te bewonderen waarvan
ik wou dat er nog meer waren. Het zijn de gekleurde holle vormen die 
verspreid door het museum hangen. Ze doen me denken aan het Wolfsburg 
Project van James Turrel. Maar waar je je bij Turrel in een immens grote
ruimte begeeft, hoef je bij Kapoor enkel en alleen je hoofd in dit werk te
steken om te denken dat je in een prachtige mist staat.

Voor ik naar huis ga loop ik nog één maal terug naar het zwarte gat aan 
het begin. Op de achtergrond hoor ik wederom mensen haastig weg lopen.

Het wordt stil en ik kijk rustig naar beneden. Minuten gaan voorbij en de
diepte ontvouwd zich voor me. Ik kan bijna zien hoe diep het is, en dan
is er opeens een harde knal. Terwijl het geapplaudisseer langzaam weg
sterft komen de mensen terug, en ben ik weg.
Picture
Picture
Picture
[Alle foto's zijn van werken van Anish Kapoor, die nog te zien zijn in De Pont
tot 27 Januari 2013]


Over mijn jacht op de AKI.

12/8/2012

 
Picture
Ik zit in een kano op een rivier als er compleet uit het niets een monsterlijke
waterval aan de horizon op doemt die met belachelijk veel geweld en lawaai 
naar beneden klettert. 'Tering', denk ik. 'Als je het over clichés hebt'. 
Uiteraard bedenk ik me geen moment, en peddel ik als een gek tegen de 
stroming in. Het tempo in de muziek verhoogt, en beelden van de waterval 
en mijn vastberaden gezichtsuitdrukking wisselen elkaar nu snel af. Dit alles
duurt gelukkig niet te lang, waardoor het leuk blijft en ik uiteindelijk op het 
nippertje aan een dramatische dood ontsnap.

Eenmaal aan de kant sleep ik mijn kano het woud in en besluit ik wat hout
te hakken met mijn boterham-mes voordat de avond valt. Het is natuurlijk
van groot belang dat ik een vuur heb waar ik mysterieus in kan turen terwijl 
ik een plannetje smeed om het wezen dat zich in deze wouden schuil houdt 
voor eens en altijd te vangen.

Ze noemen dit wezen de AKI, al schijnt het dat het al jaren niet meer zo 
heet. Het is een gigantisch wezen waar iedereen die het gezien heeft vrijwel
meteen gek op is. Het is volkomen onvoorspelbaar, omdat het constant van
vorm verandert, maar toch zou je het gelijk herkennen als je er oog in oog
mee kwam te staan.

De reden dat ik de essentie van dit wezen probeer te vangen, is omdat dit
geweldige creatuur spoedig gaat migreren, en ik een boek wil maken over
hoe het nu op dit moment is, in zijn natuurlijke habitat, met alle dingen die
daar bij horen.

Omdat we allemaal wel weten dat ik het eigenlijk over de academie heb 
en niet over een wezen [sorry mam] schakel ik nu even om voor ik mij 
compleet in deze rimboe-praat verlies. De focus in het boek over de AKI 
zal liggen op de werkplekken van studenten. Hun persoonlijke omgeving
waarin zij zich dagelijks schuil houden. De muren met hun opschriften, de
verf op de tafels en vloeren, lege koffie mokken en kleine snuisterijen, 
gebruikte materialen, tosti-apparaten, post-its, briefjes enzovoorts.

Mijn doel is om een kleurrijk boek te maken dat op elke pagina luid en 
duidelijk de AKI uitademt. Voor elke kopie die ik zal maken, wil ik graag 
één uniek item uit de ateliers toe voegen. Hiervoor heb ik de hulp van 
mijn mede studenten gevraagd. Mocht je willen weten hoe of wat, lees
dan vooral even verder. Zo niet: Ik verwacht het boek in juni af te 
hebben. Ik hou je op de hoogte.

Picture
[Omdat de ateliers deze week ontruimd moeten worden en ik vermoed dat
er in alle haast veel de containers in zal gaan, heb ik in alle ateliers een
brief neer gelegd met de vraag iets kleins en plats dat in een boek past te
doneren voor dit project. Het kan een briefje van de muur zijn, een foto,
een schets of tekening. Eigenlijk alles waarvan gedacht wordt dat het tof
zou zijn om bij een boek te geven of krijgen. Als er tijd is zou er ook een
klein briefje geschreven kunnen worden dat iets zegt over dat specifieke
item, over de AKI, of over je tijd die je hier hebt doorgebracht. In ruil
daarvoor zal ik een foto printen van de werkplaats van de gever, of een
andere memorabele AKI-plek]

[Mocht je op de AKI zitten en dit alles lezen, en denken: tof, ik doe mee: 
lees de brief op je bureau even goed door! Mocht je geen werkplek
hebben maar toch iets willen doneren. Dat mag natuurlijk ook,
graag zelfs.]

Picture
Picture
Picture

Over waarom je geen dieren in je woonkamer wilt hebben.

11/10/2012

 
Picture
Terwijl er een gigantische pandabeer met een ninja-stok op een salontafel
slaat, zie ik een schaap wat punch uit een bruine emmer scheppen. Ik kijk 
om me heen en zie een tijger dansen op een foute tune, een kat haar haren
goed doen en een circusdirecteur die druk in gesprek is met zijn circusleeuw. 

Verderop roken een olifant en een konijn samen sigaretjes en kijken een 
paar schildpadden in de koelkast of er nog bier of pizza is. Ik wrijf in mijn 
ogen en zie dat de gigantische pandabeer eigenlijk een pinguïn is, en net als
ik hem wil vragen op te houden de salontafel te slopen komt er een eend 
langs die me brownies aanbiedt, en ik vraag me af hoe verstandig dit is, tot
hij me verzekerd dat er niets geks in zit. Dit feest is immers al gek genoeg.

Opeens gaat de bel en er komt een paard voorbij galopperen om de deur te 
openen. Achter de deur staan twee jagers met snorren die ijverig beginnen
alle dieren neer te schieten. Er ontstaat lichtelijke paniek en het paard
begint te steigeren. Ik probeer in mijn schild te kruipen maar deze is veel te 
klein. Als blijkt dat ze geen eens munitie hebben keren alle dieren opgelucht
terug naar de dansvloer, waar ondertussen ook de beer is aangeschoven.

Alle dieren dansen en de fles champagne die op de vloer valt wordt vertrapt
onder hun hoeven. Het paard neemt de tijger op zijn rug en samen draaien 
ze rondjes. De voeten van de tijger scheren net langs het hoofd van de beer 
en ik roep naar de beer dat zij op moet passen. Het konijn komt voorbij met
een bord waarop drie geplette bitterballen in een veel te grote hoeveelheid 
saus liggen, en vertelt dat het te laat is, hoe zeer het hem ook spijt. Zijn 
vriend de olifant heeft de volgende ochtend een presentatie en moet nodig 
gaan slapen. Terwijl het konijn en ik in bed kruipen, doet de olifant zijn best
om lekker te liggen op de tweepersoonsbank, en probeert daarna de grote 
leunstoel, maar het mocht niet baten. Een tweepersoonsbank is geen plek 
voor een olifant, evenmin als een grote leunstoel.

Terwijl de dieren een paar straten verderop verder dansen, vallen de olifant,
het konijn en ik in slaap.

De volgende dag belt het paard mij op om te vertellen dat de puingin zijn 
kamer heeft ondergekotst, een van de andere dieren de tandpasta mee
genomen heeft, en het huis één grote paardenstal is. We besluiten dat we
eerst 24 uur nodig hebben om te revalideren en we daarna samen met de
puingin dit akelige klusje gaan klaren. En zo gezegd, zo gedaan: na vele 
emmers sop, gele doekjes en gekleurde schuursponsjes fonkelt het huis 
weer en is het net alsof er nooit een dier binnen is geweest. En terwijl ik 
om me heen kijk besef ik me ondanks de eerder aangerichte ravage dat 
ik ze nu al mis. 

[Foto boven: Steven Beckley]


Over mijn ontmoeting met de aso-koning

11/1/2012

 
Picture
Samen met een vriendin zit ik in de Intercity vanuit Amersfoort. Er komt 
een man langs die vraagt of mijn steen [lees: samsung E1190] nog genoeg
batterij heeft om mee te bellen voor we in Apeldoorn aankomen. Trots op
mijn telefoon waarvan de batterij wel een week mee gaat geef ik hem aan 
de man en zeg dat dat natuurlijk mag. Hij zegt dat hij even achter de deur 
gaat bellen. Vreemd, hoor ik mezelf nog denken, maar het zal wel snor
zitten. Want wie wil mijn telefoon nou hebben? Hij mag dan wel lang mee 
gaan maar een schoonheid is het niet. Je kunt er nog geen foto mee maken. 
Vandaar dat ik aangenaam verrast was toen ik er eens een foto van een 
tropisch eiland op vond. Ondanks dit pareltje ben ik er van overtuigd dat hij
hem niet van me gaat stelen. Het is vast een privé kwestie. Dus we wachten, 
en wachten, en wachten 8 minuten lang terwijl de meneer de tijd neemt om 
snoeihard te bellen in de stiltecoupé. 

Wat voor een uber-aso is dit? 

Ik probeer het goed te praten, excuses te verzinnen om dit bizarre gedrag
te verklaren. Maar zowel de overgebleven mensen in de coupé als mijn 
vriendin zeggen dat het zo genoeg is. Ze stapt dan ook dapper de stilte 
coupe in en vraagt of hij klaar is. De man is ondertussen overgegaan van
snoeihard praten naar schreeuwen in mijn telefoon, maar besluit na wat
aandringen toch maar op te hangen, hem terug te geven en weg te lopen. 
Geen excuses, geen superbedankjes, niks. Perplex is het woord waarmee 
we achter blijven. 

Mijn telefoon riekt naar deze vreemde man en we besluiten te kijken 
naar welk nummer hij zo nodig moest bellen en het blijkt ook nog eens
om een 0900 nummer te gaan. Gebeuren deze dingen echt? Als we het 
nummer  op internet opzoeken blijkt het niet om een sekslijn maar om
de Astrolijn te gaan. Bij de Astrolijn kun je onder andere Betty, Jack, 
Fatima of Jopie om advies vragen. Het zijn een soort goeroes die kaarten 
en koffieprut lezen en je voor 80 cent per minuut vertellen wat je volgens 
het universum moet doen met je leven. 

Onze hoofden knapten bijna van onbegrip toen we uitrekenden dat dit 
gesprek mij 6,40 ging kosten. Hoe asociaal kan een mens zijn? Is hij
soms de koning der aso's? Een nieuw soort ras dat alleen maar groter
lijkt te groeien. Aso's die denken dat de wereld van hun is.

Goden zij dank is er ook nog een andere categorie 'aso's die denken dat
de wereld van hun is. Hem zien als een soort canvas wat door iedereen
gebruikt mag worden. Die gewapend met verf, kwasten, spuitbussen en 
andere ongein de wereld kleuren, dingen bekladden en omtoveren tot
feestjes voor het oog. Mijn zegen hebben ze. Maar mijn steen zal ik niet 
meer uitlenen. Voor 80 cent per minuut ben ik trouwens ook de beroerdste
niet. Dan wil ik je best vertellen dat er zoiets als karma bestaat. En dat als 
jij je een beetje gedraagt, de wereld daar wat toffer van wordt. 

Picture
Picture
Picture
Foto's: Slinkachu,  Berlin street art paint war, Pavel Puhov en Blu.

De dag van weinig woorden en drie bomen.

10/16/2012

 
Picture
Picture
Picture
Myoung Ho Lee : http://www.lensculture.com/myoung.html

De wezens van het systeem

10/9/2012

 
Picture
Ze zeggen dat als het om orde gaat ieder mens een systeem heeft, maar 
ik vind dit als neuroot vrij moeilijk te geloven. 

Al van kleins af aan kijk ik naar mijn vader zijn ontbijt-ritueel, en hoe 
nauwlettend ik dit ook gedaan heb lijkt er twintig jaar later niets veranderd. 
Terwijl hij nipt aan zijn stenen mok met koevlekken [waarin uiteraard melk
zit], en hapjes neemt van zijn boterham met jam, smeert hij zijn vier 
boterhammen voor in zijn lunchpauze. Met militaire precisie smeert hij er 
twee met oude kaas, en twee met chocopasta ['dat wordt niet zo'n troep, 
zoals bijvoorbeeld met hagelslag'] Deze worden zorgvuldig in zijn broodbak 
gelegd, waarna er een tupperware schotje wordt geplaatst alvorens zijn 
appel er ook bij mag. ['anders zouden de boterhammen geplet kunnen 
worden door de rollende appel'] Jazeker, deze broodbak had het allemaal. 
Het was dan ook een dieptepunt in de geschiedenis van dit patroon toen
mijn broer deze wonderbak per ongeluk aan het tosti-ijzer vast smolt,
omdat deze er wel erg dicht tegenaan stond op het aanrecht. Lang duurde 
deze crisis echter niet, want deze broodbak werd gelukkig nog steeds 
verkocht. In een andere kleur dat wel, maar het ritueel is behouden. Op
doordeweekse dagen is het nog steeds te zien. [ma t/m vr van 7.10 -7.25]

Zoals je wel kunt raden heeft mijn vader niet alleen een systeem als het om 
ontbijten gaat, maar gebruikt hij vrijwel zijn hele dag handige systemen die 
de orde bewaren en zijn leven overzichtelijk houden. Om terug te komen op 
de appel, blijkt dat deze inderdaad niet ver van de spreekwoordelijke boom 
valt. Uiteraard heb ik ondertussen mijn eigen plek en probeer ik ijverig mijn 
lunch pakket af te wisselen, maar als puntje bij paaltje komt ontbijt ik toch 
het liefst iedere dag hetzelfde, en vind ik het net als mijn vader prettig als 
dingen op een vaste plek staan. 

Het staat wel vast dat wij in de categorie neuroot vallen. Maar naast de
neuroot zijn er nog twee soorten mensen als het om orde gaat: de chaoot 
en de gezegende. Aan die laatste hoef ik geen woorden vuil te maken:
hij is immers gezegend. Maar de chaoot is en blijft een raadsel voor mij.
Hoe aardig hij ook moge zijn.

Nooit zullen wij elkaar begrijpen, en nooit zullen wij elkaars paniek kennen
wanneer de harmonie van ons kwetsbare systeem verstoord wordt. 
Hetzij door rotzooi, het zij door orde.

Als je de chaoot in zijn natuurlijke habitat observeert kom je al snel tot de 
conclusie dat het te hopen is dat hij nooit een misdaad zal begaan. Er zou
geen detective aan te pas hoeven te komen: zelfs een idioot kan de sporen 
van dit wonderlijke wezen nog lezen. Bij het krieken van de dag snoozed 
hij dertig keer voordat hij eindelijk zijn bed uit komt. Zijn dekbed laat hij 
als een gigantische warboel achter, waarin het hol waar hij uit gekropen is 
nog duidelijk zichtbaar is. Eenmaal in de douche laat hij zijn handdoek bij 
voorkeur op een klamme plek slingeren. Zijn ontbijtbordje blijft staan op 
de plek waar het ontbijt genuttigd is, het liefst met zijn half aangevreten 
boterham of pizza er op.[het is me namelijk opgevallen dat de chaoot eet 
wat voor handen is, ongeacht het tijdstip] Vlak voordat hij de deur uit gaat
is hij steevast iets kwijt waardoor zijn huis nog even lekker extra overhoop 
kan halen.

De neuroot daarentegen durft niet zo goed te leven in zijn huis. Dit creatuur
is uitermate vernuftig in het uitwissen van zijn sporen. Als hij zijn bed uit
komt strijkt hij deze gelijk recht, en ordent het zo dat het er onbeslapen
uit ziet. In de badkamer hangt hij de handdoek altijd op dezelfde plek aan 
de lijn, en ook het ontbijtbordje vindt elke dag weer zijn weg naar het
aanrecht. Spullen hoeft hij niet te zoeken, die liggen immers op hun vaste 
plek. Het zijn de wezens van het systeem. 

Gelukkig staan mijn vader en ik hierin niet alleen. Ik durf te wedden dat alle 
drie mijn broers zich hier in herkennen, en ook mijn vrienden blijken eigen-
aardige systemen te hebben. Zo heb ik een vriendin die steevast haar pakje 
sigaretten, haar aansteker en telefoon in een ordelijk rijtje naast haar glas 
neerlegt als we wat drinken, en tevens ook papieren afval ijverig opvouwt 
tot een overzichtelijk vierkant pakketje voor ze het weg gooit. Dan is er die 
andere vriendin die al haar tassen en sjaals aan haar muur heeft gehangen 
zoals in een winkel, zodat ze beter kan kiezen wat ze vandaag draagt. En
ken ik als klap op de vuurpijl zelfs iemand die haar boeken en dvd's op kleur 
gesorteerd heeft. Het zal dan ook geen verassing zijn dat deze laatst 
genoemde persoon familie is van de kant van mijn vader.

En dan heb je nog Ursus Wehrli, die zich bezig houdt met het opruimen en 
ordenen van ongeveer alles wat los en vast zit. Hoewel dit overduidelijk 
een neuroot van de bovenste plank is, vermoed ik dat zowel de chaoot, 
de neuroot als de gezegende zijn werk zal waarderen. De chaoot zal zeggen 
dat Wehrli gestoord is, de neuroot zal opmerken dat het met hem zelf nog 
wel mee valt, en de gezegende zal inzien dat hij inderdaad gezegend is.

Picture
Voor meer werk kun je gaan naar: http://www.kunstaufraeumen.ch/de
<<Previous
Forward>>

    Klik hier om terug te gaan

    Een soort van blog

    Omdat ik denk dat het goed is om zo nu en dan iets de wereld in te slingeren. 
    ​

    Archives

    June 2017
    July 2016
    June 2016
    April 2016
    March 2016
    January 2016
    September 2015
    June 2015
    May 2015
    March 2015
    November 2014
    May 2014
    January 2013
    December 2012
    November 2012
    October 2012
    September 2012
    August 2012

    Categories

    All

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.